با من بمان

می‌گفت این خونه باید پرده هاش سفید باشه شیشه هاش رنگی درخت انجیر پیر حیاطمون دلش نگیره هر عصر که میای بریم رو حیاط آب بپاشیم رو موزاییکای ترک برداشته بوی نم خاک بلند شه وجودمون رو بگیره که همراه خود نسیم صبا می برد مرا...نفس بکشیم عمیق عمیق هااا آهان اون گوشه اون گوشه رو میبینی پشت پنجره مون اونجا یه آبنما بذاریم صداش بیاد وقتایی نیستی زودتر بگذره سرم گرم شه دلم وا شه...

شیلنگ آب رو میکشم اونورتر پای بوته گل رز همه غنچه هاش باز شدن درخت انجیرمون دوباره برگ داده ترکای موزاییکا بیشتر شده بوی نم خاک از خود بی خودم کرده. صدای ابراهیم شریف زاده فضای حیاط خونه رو پر کرده زیر لب باهاش میخونم بهاره دختر عمو لاله زاره دختر عمو ....