جنگ

بیا با هم روراست باشیم،

ما نجنگیدیم؛ ما با شنیدن صدای اولین انفجار پشت سنگر قایم شدیم

دارایی

تنها دارایی یه مرد غرورشه شایدم بهتر باشه که بگم آخرین دارایی!

به هرحال خاک برسر روزگاری که چشم دیدن تنها و آخرین دارایی یه مرد رو نداشته باشه 

روزهای آخر

مثل نزدیکی روزهای آخر فروردین به اردیبهشت است فاصله من تا آغوش‌ات، یک قدم، فقط یک قدم مانده جلوتر بیا، تا تمام تنم بوی بهارنارنج بگیرد.

پ.ن: از میان نوشته های قدیمی گوگل پلاس

تو هم با من نبودی!

فرهاد عزیز!

نیستی اما با خواندن تو هم با من نبودی یار، ای آوار، ای سیل مصیبت بار... 

با هر کلمه اش یک قدم به ویرانی نزدیکترم کردی و اون پوزخند قبل از گفتن ساده دل بودم، ضربه آخرت بود. نیاز به آوار کردن این همه مصیبت نبود!

با همه مصیبت های وارده باز هم آرزو دارم مثل این خواننده هایی که پس از مرگ آهنگ منتشر می‌کنند، آهنگی دیگر می‌دادی...

خداحافظی

آقا اصلن من با خداحافظی مشکل دارم از همون بچگی که وقت خداحافظی گریه میکردم تا الان که وقت خداحافظی میریزم تو خودم... اساسا من با ترمینال و فرودگاه و ایستگاه تاکسی و اتوبوس و کیف و چمدون و جمع کردن لباس مشکل دارم 

نیا یا اگرم میای اون چمدون لعنتی رو بذار تو کمدی که سالهاست گردوخاک نشسته توش، درشم قفل کن، کلیدشم قورت بده .

دل

آدمیزاده دیگه یهو میبینی پشتش به دیواری که تکیه داده هم گرم شده دیگه تکلیف دل که مشخصه !

لبت کجاست؟

میفرماید لبت کجاست که خاک چشم به راه است؟ 

لب بوم جواب میده صدای سوت آفتاب را نمیشنوی؟ 

لبخندت

از تو فقط یک تصویر مونده تو ذهنم؛ زیبایی لبخندت و من که هربار یادش میافتم گم میشم در انتهای انحنای لبخندت 

کاش هیچوقت پیدا نشم