همینجوری

باید مثل رومن گاری می‌نوشتم: خیلی خوش گذشت ممنون و خداحافظ. 

اما باید بنویسم: خستگی تو تنم مونده تلاش بی فایده اس.

چوب خشک

بابام دیروز می‌گفت انعطاف داشته باش مثل چوب خشک نباش ، چوب خشک خم که بشه میشکنه... میخواستم بهش بگم خیلی وقته شکستم، خیلی وقته...ولی چطور میشه به کوهی که پشتت وایستاده همچین حرفی زد.

پدر موجود عجیبیه ، بنظر بی تفاوت میاد ولی یه دریا نگرانی تو وجودش موج میزنه هیچوقت نمیگه این کارو بکن یا نکن ولی وقتی خوردی زمین که میخوری، دستتو میگیره تا بلند شی. 

دمت گرم که هستی...

امروز

من هر صبح که از خواب پا میشم به اولین چیزی فکر میکنم اینه که امروز هم بیاد و بره و تموم شه و من تو رو نبینم و این اتفاق هم میفته  ولی برای من هیچوقت امروز تموم نمیشه چون هر صبح که از خواب پا میشم به اولین چیزی فکر میکنم اینه که ...

سخت نیست!

اتفاقا من معتقدم روابط بین آدمها روابط پیچیده ای نیست، فقط کافیه بخندی و از کنارشون رد شی

از میان شلوغی ها۳

نیستی و بودنت از قبل پررنگ تر است؛ 

مثل خوابی که گاه سیاه و سفید است و گاهی رنگی ...

وزن

بعد از کار توی معدن سخت‌ترین کار نوشتن از توئه 

تویی که برای توصیف خنده هات مجبورم تمام لغات دنیا رو زیر و رو کنم تا کلمه ای هم وزن خنده هات پیدا کنم.

بعضی ها

بعضی آدم ها تموم شدنی نیستند همیشگی اند. همین بعضی ها اگر نباشند می شوند درد، که تموم شدنی نیست اما کم شدنیه. شاید همینجاست که حافظ میگه دردم از یار است و درمان نیز هم. منم مثل حافظ معتقدم الا بذکرالیار هست که تطمئن القلوب میشه، واسه همینه که زنده ایم.

پ.ن:هوای فردا بستگی داره کی کجاست، کی تو دل کیه؟ شاید ابریه، شایدم نیست(رادیو چهرازی)

راز

همیشه که نباید از راز خوشبختی آدمها پرسید گاهی هم پای بدبختی آنها بنشینید شاید راز در همین باشد

صبح

صبح از گوشه چشمان تو آغاز میشود، درست در امتداد سیاهی مژه های چشمانت

سعدی جان

اوج فلاکت و بدبختی را نه به طوفان نسبت دهیم نه به سیل و زلزله و مابقی بلایای طبیعی اوج ناتوانی در همین بیت سعدی جان است:

ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر

به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر

۱/اردیبهشت روز بزرگداشت سعدی