حواست هست؟

حواست هست داری پیر میشی؟ حواست هست که دیگه حواس کسی نیستی؟

نیست ! حواست نیست که اگر بود هیچوقت با این سرعت نمیرفتی تو سرازیری، بی ترمز، پرت شی 

پرت شی از خودت

تونل

جمعه یه تونله تا چشم باز میکنی ذهنت شروع میکنه به تصویرسازی پیش خودت حساب میکنی الان چه سالی هست من چندسالمه امروز چندمه چه ماهی هست از در اتاق که بیرون میری قرار هست کیو ببینی چه صدایی بشنوی کی سفره صبحونه رو پهن کرده عطر چایی و صدای سماور قرار تو رو به چه زمانی ببره کی قراره بغلت کنه ... جمعه یه تونل بدون چراغه که حسابی قراره کش بیاد

پاییز هرسال

از هر منظر که بنگری صبح پاییزی ابری یه چی تو مایه های ترکیب خربزه با عسله... میفمی که چی میگم یا بازترش کنم؟ 

این روزا نشستم پای لرزش، پاییزو میگم. هستم ، میرم، میام اما یه پتو کشیدم رو سرم بی حرف و حدیث نگاهمو دوختم به در تا پاییز هر سال

 

جمعه

اوضاع اسف باریه!سرما خوردگی، بدن درد، ابریزش بینی، بالا رفتن فشار خون، مرگ مادرزن...

روز جمعه برای گریز از تنهایی به سرکار اومدم. به همه اینها یه غروب جمعه بدون تو هم، اضافه کن. فکر نمیکنم دیگه چیزی باقی مونده باشه. به قول فرهاد؛ جمعه حرف تازه ای برام نداشت هرچی بود، پیش تر از اینها گفته بود!

 

 

پاییز چشمات

خیره که به چشات میشم انگار از عمر پاییز میلیون ها سال گذشته، ریشه دوونده، عمق گرفته...برگ ریزون چشات یه حالیه، دلم میخواد بشینم رو به این برگ ریزون خیره شم، یه لیوان چای بخورم بعد بگی میشه دوتا قطره هم بریزی تو چشام فک کنم یه چیزی رفته ، بشوره، ببره... منم غرق شم تو هم دو قطره، بشوره، ببره...

 

و تو هم

دیدن تصاویر شمس لنگرودی یا خوندن اشعارش من رو یاد روزهای بارونی و انتظار کشیدن میندازه. دست خودم نیست اگر زمزمه میکنم:

وقتی پاییز بی ملاحظه برگ ها را به جبهه جنگ می برد.

و تو هم که برنگشتی...

غروب

گناه ما چیست که آفتاب پاییزی ناملایمات روزگار را در غروبش جمع میکند و به رخ ما می کشد 

چمدانت را جمع کن؛بیا و یک غروب از دلخوشی ها بگو 

ز مژگان سیاه تو

دیشب تو خیابونا, از تو ماشین به عابرای پیاده نگاه میکردم، دنبالت میگشتم... 

 زیر لب با صدای شجریان که در حال پخش بود، زمزمه میکردم: دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است/چاره کن درد کسی کز همه ناچارتر است...

قلبم تیر می‌کشه ، تیر می‌کشه از اینهمه ناچاری

راستی پاییز اومده فکر کردی چجوری بگذرونیم امسالو؟!

خیال

تکیه داده ام به مبل و برای خودم خیال بافی میکنم در این ساعت از شب خیال بافتن کشنده ترین کار است. 

حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت!

واقعا روزگار عجیبی شده دیگه خبری از فیلم خوب نیست اگرم باشه مخاطب نداره... روز چهارشنبه ای رفته بودم به تنها سینمای هنر و تجربه شهرمون دریغ از یک مخاطب ... فیلم به واسطه حضور تنها یک نفر اکران شد! تا آخر نشستم. فیلم پنج رو دوست داشتم. پر بود از صحنه هایی که از دوران بچگی بخاطر داشتم و انگار از اون روزها ،هزار سال گذشته و نیست شده اند. 

کاش کمی حمایت میشدند این فیلم ها و سینماهایی که اسم سنگین هنر و تجربه رو به دوش میکشند.